Passange d`Enfer, czyli o tym, jak nie mogłam dogadać się z Piekłami.

Wrota piekieł ani razu nie czekały na mnie otwarte na oścież.

Nie było fanfar, tłumów ani szerokiej drogi wybrukowanej dobrymi chęciami.

Ten zapach jest pełen niedopowiedzeń, krętych ścieżek i ciemnych zaułków.

A gdy błądzę zniecierpliwiona, nagle dopada mnie zdecydowany akcent.

Wyobraźnia podsuwa mi obraz ścieżki, z której widać w dali poziomy piekieł, te rozgrzane ogniem, 

jednak moment zetknięcia się z nimi bezpośrednio nie następuje.

Może dlatego nie mogłam dogadać się z tą kompozycją.

Oto wersja wstępna, później jeszcze parokrotnie przemalowana:

Wciąż jednak brakowało mi spójnej wizji.

Zostawiłam temat, by go nie przemęczać.

Po pewnym czasie przypomniałam sobie obraz sprzed kilku lat, nazwany "Zejście".

I w końcu zagrało.

ps2. jako dopełnienie opisu dorzucam wrażenia, jakie wywołuje u mnie film Vidocq.